Пишут медики..
Нарадзіўся 3 красавіка 1952 года у в.Каменка Капылъскага раена. У 1981 годзе скончыў факультэт журналicmыкі. 3 1972 па 1995 г.г. працаваў у рэдакцыі газеты “Слава працы’’, з 1995 г. па 2012 г. начальнік аддзела кадраў Капыльскай ЦРБ, у цяперашні час ветэран труда.
Пра каханне...
* * *
Ты—сонейка мае,
Бо вочы твае свецяць
Ярчэй за пpoмні зыркага агню!
Ты — зорачка мая,
Бо зоркі неба мецяць,
Kaлія з думкай пра цябе не сплю.
Ты - кветачка мая,
Бо пах твaix далоняў -
Hiбы пралескі далікатны пах.
Ты – мае шчасце,
Што ляціць на ўлонні,
Як над сваёй радзімай вольны птах.
* * *
Падымі свае вочы,
Заглніў душу...
Я пра нашыя ночы
Свае вершы пiшy.
Ты cваімі вачыма
У сэрца мне загляні–
Там гараць безупынна
Кахання агні.
Ты сваімі pyкамі
Ды мяне абдымі, -
Я чакаю спаткання
Дзень пры дні, дзень пры дні.
З ГУМАРАМ
Я TАБЕ ПЕРАКЛЮЧУСЯ!”
Толькі малодшае пакаленне не памятае таго часу, Kaлi ў
крамах не было чаго прадаваць, а сякія-такія рэчы размяр-
ўваліся па арганізацыях. Перамяшалі мы тады у рэдакцыі
скручаныя пicулькі ў шапцы аднаго з супрацоунікаў. I ўсе па-
цягнулі жэрабя. Аўтару гэтых радкоў дастаўся нейкі непат-
рэбны тавар, а М. П. Лосіку - дарагі, але вельм інеабходны
мне прас. Мікалай Пятровіч - чалавек добры, зpaбiў пажада-
ны мне абмен.
Набыў прас у магазіне. Пакарыстаўся iм з паўгода, ды той
выйшаў са строю. Занёс яго ў сталічнае аб’яднанне “Белвар”,
і пакуль тыя па гарантыі мянялі у прасе падэшву, у галаве
нарадзіліся такія амаль-што рэкламныя радкі:
Купи у “Белвара” любого товара.
И если испортится этот товар,
И если гарантия есть у товара -
Всегда вам заменит его “Белвар".
Работнікам гарантыйнага аддзела спадабаўся мой “твор". I
хто ведае, магчыма ён лёг у аснову сучаснай тэлерэкла-
мы: “Зачем вам импортный товар, когда рядом есть “Бел-
вар".
Але размову сёння хочацца распавесці не празвычайную,
а, на нашу думку, няўдалую рэкламу, Ну, напрыклад, такую:
“...Смотрю на “Нордин”, орехи грызя. Надежно здесь зубы вы-
лечил я”. Апошняя навеяла такія радкі:
Все зубы поставил в медцентре “Нордин”.
Орех раскусил... зуб остался один...
А пра незаменны прэпарат для страўніка i гаварыць не пры-
ходзіца. Таму напісаў такое:
Ешь сколько влезет,
В рот, а не мимо,
Если в аптеке
Хватает Мезима.
Паколькі ад карыесу нікуды не схаваецца ніхто, а ад рэкла-
мы пра яго — тым больш, то атрымалася чатырохрадкоўе,
падобнае на прыпеўку:
Страшен кариес начальству,
Подчиненным тоже.
Покупай зубную пасту,
Ту, что подороже.
Моцна запомнілася прапаганда неабходнасці набыцця Фэры
i Веларыба з Велабаджай. Па сугуччы я ix назваў "Веларыба"
i “Велажаба".
Шум и гам и там и тут
В ларьке Фэри всем дают...
Молчат Буш и Кэрри,
Когда дают Фэри.
Вело Рыба, Вело Жаба...
Рыба Жабе не чета.
Сковородку моют бабы -
Не отмоют ни черта.
Знают даже мэры -
Покупайте Фэри!
Як бачна, гіпербалізацыя мыючага сродку засланяе нават
важнейшыя палтіычныя падзеі свету. А вось пародыя на на-
ступную рэкламу на такое зусім не прэтэндуе:
Тонкие прокладки.
Есть у Феклы-бабки -
Вложила в галоши:
Ногам климат хороший.
Здаецца, дыктар “Аўтарадыё” пасля аб'явы блоку рэкламы
жартоўна грозіць: “Я табе пераключуся!” Хочацца спадзявац-
ца, што наша гумарыстычная антырэклама хоць на некалькі
хвілін пераключыла чытача на добры настрой.
О профессии — с юмором
ФЕЛЬДШЕР ФАП
То не доктор Айболит
У нас под деревом сидит,
Не сестра стационара
Всем подряд уколы шпарит,
Не ученый эскулап...
Это фельдшер, фельдшер ФАП.
Что такое ФАП в деревне?
Кто такой наш фельдшер ФАП?
Нет, не варит он пельмени —
Лечит мужиков и баб,
И детей, и тетку Фросю,
И кто просит, и не просит —
От ушибов и от ран,
Тех, кто трезв, и тех, кто пьян,
Даже если обратится
После драки хулиган.
Он зашьет ему все раны.
Кулаки пришьет к карманам.
Чтобы драться меньше стал
И порядок уважал.
Продавец наш местный Ирка
Уронила как-то гирьку, —
Та на ножку ей упала,
Пальчик у нее сломала...
Что ж, и тут наш
фельдшер дока,
Понял он, что ненароком
Ирка наша как-нибудь
Покупателя надуть
Захотела. Свою гирьку
Да в пакетик затолкнуть,
Чтобы стрелочка весов
Увеличила кусок,
Ну, а Иркин калькулятор
Эту гирьку в цене спрятал.
Но обман тот ненароком
Вышел Ирке нашей боком.
Фельдшер ФАП ей ложит шину,
Быстро садит на машину,
Отправляет в травмопункт.
Успокаивает бунт
Покупателя сельмага —
Пострадал и тот, бедняга:
Покупал товар по блату —
Обнаружил переплату.
Не спаси наш фельдшер Ирку —
В голове была бы дырка.
И отправили б в район
На больничный на бульон.
И лежала бы в палате,
Да в застиранном халате.
Во какой фельдшер герой —
За людей стоит горой.
Как-то бык на бригадире
Своим рогом сделал дыры.
Рог, конечно, не пирог...
Бригадир тот занемог.
Фельдшер штопает те дыры,
Но не верит бригадиру —
Вдруг крамола, вдруг удар
Не из туч и не из хмар,.
А какой бандитский нож
Целостность нарушил нож?
Тут ноль два он набирает
(Инструкцию соблюдает).
Участковый подошел...?! —
Самогоночку нашел...
И поладили всем миром,
Спасли от пьянства бригадира.
Мы живем не в Занзибаре.
Калахаре и Сахаре
И спасаем мы людей
Ото всех плохих затей.
Не пустыня у нас, а лес...
Фельдшер наш —
как МЧС (эм-чэ-эс)
И на нашем сельском ФАПе
Нам не нужен политес.
Ждем число мы двадцать пято —
Получить скорей зарплату...
Есть зарплата — есть работа:
Пьяных больше возле плота,
Кто-то скоро станет синим —
На него водички линем.
И желудочек промоем.
Потом нервы успокоим.
Вот попробуйте сейчас
Плохо что сказать про нас.
ПРА ЦЯБЕ
У адной падобны бровы на твае,
У другой, хоць крышку,
Ды падобны вочы...
I вобраз твой я caбipaю ў ночы
3 тых рыс, што Бог патроху yciм дае.
Дзе ж дотык вуснаў мне тваіх узяць,
Дзе рукі, што так моцна абдымалі?
Цяпер між нaмі праляглі ўжо далі,
I гэта нам дваім трэба прыняць.
Упала кропля —
ды недожджык гэта!
Дождж быу, як у паветры
Шчэ ляцела...
Было каханне — абдымау як цела,
Пісаў як вершы — быў тады паэтам.
Галубіць вецер мноства дрэў...
Цябе б абняў, ды я не вецер,
I рукі, нібы голле-вецце,
Cваім дыханнем я б сагрэў.
ЗАXАПЛ ЕННЕ
3 чым параунаць мне вас,
Любыя вочы,
Сэрца пяшчоту
I погляд дзявочы?
Дзе параўнанне такое
знайсці мне?
У подыху ветрыку,
У вясновым гімне —
Тым, што irpae
ручэй басавіты?..
Шчасце маё!
Параўнанне знайдзі ты
У блакіце пралесак,
на вочы надобных,
Сонцапраменнях,
як сэрцапяшчотных.
Погляд зраўняю
з вясны наступленнем,
3 тым, што прыводзіць мяне
у захапленне!
* * *
Все поэты хором говорят,
Будто ты вся соткана из света...
Правду говорят поэты,
Но ведь есть еще одна примета:
Там, где свет, где солнце,
Божий день, -
Там есть тень с живительной
прохладой, -
Ночь с тобой, и ничего не надо!..
Трепет твоих губ - моя награда.
Я потом завидую себе, -
Солнце позавидует мне даже...
Жду, пока появится “пропажа”,
Чтоб опять мне рассказать тебе,
Как я ждал,
чтобы побыть с тобой,
Как мне жутко, страшно, одиноко
Быть наедине с моей судьбой,
От тебя оторванным злым роком.
Как мне радостно, когда со мной
Милое и теплое дыханье...
Затуманено мое сознанье,
Когда я с тобою под луной.
Да Дня Святога Валянціна
ЦiШЭЙ ТЫ, ЛЁС!
ПРЫЙШЛО КАХАННЕ...
14 лютага - свята ycix закаханых. Яно прыйшло да нас з Еўропы, чым пацвердзіла, што для кахання і дружбы граніц не існуе. Дзень усіх закаханых звязваюць з хрысціянскім епіскапам Валянцінам. Існуе легенда, што перад тым, як яго пакаралі рымляне, ен паслоў сляпой дачцы свайго турэмшчыка пісьмо з прызваннем у светлых пачуццях. Хто ведае, магчыма сан яго на дазваляў назваць гэта пачуцце інакш. З таго часу святы Валянцін стаў апекуном усіх закаханых, да яго звяртаюць свае малітвы ўсе, хто чакае кахання.
У нядаўнім мінулым нам імкнуліся ўнушыць, што не існуе ні-якага лесу, няма нічога прадвызначаного, пра гараскопы ўяўленне было самае туманное, а ўто такое “фатум”, можна сказаць – зусім не ведалі. Не будзем спрачацца: чалавек сам гаспадар свайго лесу. Але толькі ў пэўнай ступені.
Ды ёсць адзін аргумент, здольны на роўных злёсам. Гэта — яго вялі- касць Каханне. I вельмі рады, што магу сцвярджаць гэта як неаспрэчную ісціну, абапіраючыся на творчасць вядомых нам класікаў літаратуры. Дастаткова успомніць паэму М. Горкага “Дзяўчына i смерць”, кааб пачаць верыць ва усепераможную ciлy кахання. А цяпер нават навукова даказана, што выкліканыя каханнем эмоцыі дапамагаюць змагацца i пераадольваць любую хваробу.
Але класікаў чыталі i ведаюць усе. Аўтару ж гэтых радкоў, натуральна, хочацца ілюстраваць свае сцвярджэнні і вывады сціплымі радкамі ўласных вершаў:
Под окном плакучая ива...
Что ты плачешь, скажи, дождем,
Рядом с тополем
молчаливым,
Когда с Ней мы сидим
вдвоем?
Может, что-то о нас
ты знаешь
Да хранишь молчанье
тайком?
Так о чем, скажи,
ты рыдаешь,
Слезы льешь на землю
— по ком?
Склонив ветви,
она отвечает
Шелестеньем узкой листвы:
“Судьбу вашу Бог
один знает,
Знаю только,
что любите вы.
Он — как тополь меня
этот любит,
Ты, как я, —
стремишься к нему...
Но тебя он рукой
приголубит,
Я же — веткою
не дотянусь...
Посадите меня вы поближе,
Я листвою его обойму,
Как каштаны друг друга.
в Париже...
И шептать буду вечно ему
О своей любви
безнадежной,
То зеленой, то золотой,
Целовать его крону
Безбрежную…
Буду с ним я всегда
Молодой».
Так, тэма i матывы паўтараюцца, i, напэўна, яшчэ будуць паўтарацца не адным пакаленнем. Бо шчасце кахання настолькі прыцягальнае, што ні рабіна з вядомай песні, ні мая ніцая вярба нават не задумваюцца аб чыста механічных (фізічных) паследках з’яднання з каханым дрэвам. А чалавек, калі ўжо нават прыходзіць доўгачаканая хвіліна сустрэчы з каханым ці каханай, усё яшчэ не верыць у падоранае лёсам шчасце:
Я не верю в счастье,
не верю,
Открывая ему все двери,
Потому что судьба
долго била,
Ну а счастье —
не приходило.
Но, как солнышко
из-за тучи,
Навестила меня наилучшая
И хорошая самая-самая.
Та, которая не обманывает.
Я раскрыл для нее
свою душу:
Все, что знаю —
и ты слушай,
Все, что чувствую
и понимаю,
Я своей любви доверяю.
Здаецца, мацней за лёс кахане можа быць толькі тады, калі яно ўзаемнае. Ды як аб гэтым даведацца закаханаму чалавеку. Таму i ўзнікаюць сумненні, звяртанне да вышэйшых cіл:
Вот уж два часа
Мне звонка все нет,
Скажите, Небеса,
Откройте мне секрет.
Случилось там, что с ней?
Я это знать хочу.
Коль что – как соловей,
Я в рощу улечу.
Не стану там я петь,
И стих сам задушу,
Лишь буду боль терпеть,
Терзать свою душу.
За то, что не сберег,
За то, что потерял,
Что удержать не смог Ту,
что в объятья брал.
Адзін Бог, уладар свету, можа узнагародзіць чалавека каханнем, калі апошні таго заслугоўвае, ці, наадварот, пазбавіць яго найвышэйшага з па- чуццяу. Гэта наводзіць на думку, што мы павінны заслужыць радасць кахаць і быць каханымі. А інакш — мы асуджаны на сумненнi пакуты:
Может быть,
что нужна ты —
Все это обман?
Мне не льешь вина ты —
От любви я пьян.
А пьяному —
что Вселенная,
Галактики и миры?
Море ему по колено —
Что хочешь ему говори.
Я тысячи звезд считаю,
Чтоб променять на одну
И в облаках не витаю,
И не иду ко дну.
Нужна мне звезда
земная, —
Мне что без нее
Млечный путь?
Моя мечта голубая —
Отнять, отобрать,
вернуть
Ту, без которой нет жизни,
Покоя и счастья нет...
Но ум говорит: “Ты выжди!
Судьбе не скажешь:
“Привет”.
Она за тебя все решает,
И властен над ней лишь Бог,
Он один счастье лишает
Тех, кто сердцем оглох”.
Што б нас нічакала наперадзе, адмаўляцца ад шчасця быць перапоўненым найвысакароднейшым пачуццём — грэх. Хітрраспляценні лёсу яшчэ недзе у будучыні, а каханы чалавек восьён, побач і цяпер. Таму:
Я цяб еусё больш кахаю,
Хоц ьсвайго лёсу не знаю.
Можа стацца —
Мяне кінеш,
Ды каханне не загіне.
У мяне яго так многа,
Што не знойдзеш
ты нікога,
Каб цябе мацней кахау,
Сваё сэрца аддавау.
Яно у сівер, у халады
Будзе грэць мяне заужды,
3 табой кожнае імгненне
Гарэць будзе, як паленне.
Успомнілася прытча аб тым, як магутны ўладар вырашыў паглядзець на непараўнальную прыгажосць дзяучыны, якую так апяваў закаханы паэт. Каліфу ж паказалі зусім простую і сціплую на прыгажосць дзяўчыну, што выклікала вялікае здзіўленне. “Бедны” правіцель народаў не ведаў, што кахаць можна не абавязкова пісаную прыгажуню:
Хто з нас, смяротных, ведае прыроду кахання? Можа, так трэба, каб існвалаі, здаецца, нічым не апраўданыя, працяглыя расставанні закаханых: зусім незразумелыя, неабгрунтаваныя, недарэчныя. Можа, яны паляпшаюць чалавечыя душы, робяць ix дабрэй i цярпялівей? А у закаханага — адно жаданне:
Я с тобой каждый день
хочу быть до рассвета,
Будто в лодке одной
тихо по морю плыть,
Будто только для нас
существует планета...
Мед твоих алых губ
чтоб до одури пить.
И плывет наша лодка,
как будто без весел,
Куда волны судьбы
ее нос повернут,
Что-то грустная ты,
да и я не весел,
Кормовые скамейки
пассажиров не ждут.
Нет, нельзя бурунам
захлестнуть нашу лодку,
Ветры все не сильнее
моей Любви...
И опять ты ко мне
идешь твердой походкой,
И опять мои губы
своими лови.
Не шукай, шаноуны чытач, перлаў высокай паэзіі у гэтых сціплых вершаваных радках. Яны толькі ілюстрацыя, як на здаецца, да тых прапісных ісцін, якія хацелася выказаць аўтару.
****
Сентябрь молодой золотым молоточком
Из листьев монеты кует,
Когда-то травинка была росточком,
А смотришь - пожухнет вот-вот...
Когда-то с тобою мы осень любили,
Ей поцелуи даря,
Друг к другу спешили, средь листьев
кружили
Призрачного сентября.
Поймал я березки подарок - монетку –
Щедрой природы казна,
Клен надо мной разбросал свои ветки,
Будто напился вина.
Будто тот терпкий и красный напиток
Разлился по жилкам листвы.
Ветра хмельного не выдержав пыток,
Касаются листья травы.
Ее обнимают, ее укрывают
Жаром своих сердец,
Как будто слетели, что б петь колыбели,
О том, что лету конец...
Но будет весна. Будут новые листья
С зеленой травою ждать встреч,
Чтоб краснотой с нежной зеленью слиться,
Чтоб красоту сберечь.