rubeen
Регистратура:+375 17 195-17-73
Справка:+375 17 195-53-94

Пишут медики..

 

Нарадзіўся 3 красавіка 1952 года у в.Каменка Капылъскага раена. У 1981 годзе скончыў факультэт журналicmыкі. 3 1972 па 1995 г.г. працаваў у рэдакцыі газеты “Слава працы’’, з 1995 г. па 2012 г. начальнік аддзела кадраў Капыльскай ЦРБ, у цяперашні час ветэран труда.

 

 

Пра каханне...

* * *

Ты—сонейка мае,

Бо вочы твае свецяць

Ярчэй за пpoмні зыркага агню!

Ты — зорачка мая,

Бо зоркі неба мецяць,

Kaлія з думкай пра цябе не сплю.

Ты - кветачка мая,

Бо пах твaix далоняў -

Hiбы пралескі далікатны пах.

Ты – мае шчасце,

Што ляціць на ўлонні,

Як над сваёй радзімай вольны птах.

* * *

Падымі свае вочы,

Заглніў душу...

Я пра нашыя ночы

Свае вершы пiшy.

Ты cваімі вачыма

У сэрца мне загляні–

Там гараць безупынна

Кахання агні.

Ты сваімі pyкамі

Ды мяне абдымі, -

Я чакаю спаткання

Дзень пры дні, дзень пры дні.

З ГУМАРАМ

Я TАБЕ ПЕРАКЛЮЧУСЯ!”

Толькі малодшае пакаленне не памятае таго часу, Kaлi ў
крамах не было чаго прадаваць, а сякія-такія рэчы размяр-
ўваліся па арганізацыях. Перамяшалі мы тады у рэдакцыі
скручаныя пicулькі ў шапцы аднаго з супрацоунікаў. I ўсе па-
цягнулі жэрабя. Аўтару гэтых радкоў дастаўся нейкі непат-
рэбны тавар, а М. П. Лосіку - дарагі, але вельм інеабходны
мне прас. Мікалай Пятровіч - чалавек добры, зpaбiў пажада-
ны мне абмен.

Набыў прас у магазіне. Пакарыстаўся iм з паўгода, ды той
выйшаў са строю. Занёс яго ў сталічнае аб’яднанне “Белвар”,
і пакуль тыя па гарантыі мянялі у прасе падэшву, у галаве
нарадзіліся такія амаль-што рэкламныя радкі:

Купи у “Белвара” любого товара.

И если испортится этот товар,

И если гарантия есть у товара -
Всегда вам заменит его “Белвар".

Работнікам гарантыйнага аддзела спадабаўся мой “твор". I
хто ведае, магчыма ён лёг у аснову сучаснай тэлерэкла-
мы: “Зачем вам импортный товар, когда рядом есть “Бел-
вар".

Але размову сёння хочацца распавесці не празвычайную,
а, на нашу думку, няўдалую рэкламу, Ну, напрыклад, такую:
“...Смотрю на “Нордин”, орехи грызя. Надежно здесь зубы вы-
лечил я”. Апошняя навеяла такія радкі:

Все зубы поставил в медцентре “Нордин”.

Орех раскусил... зуб остался один...

А пра незаменны прэпарат для страўніка i гаварыць не пры-
ходзіца. Таму напісаў такое:

Ешь сколько влезет,

В рот, а не мимо,

Если в аптеке
Хватает Мезима.

Паколькі ад карыесу нікуды не схаваецца ніхто, а ад рэкла-
мы пра яго — тым больш, то атрымалася чатырохрадкоўе,
падобнае на прыпеўку:

Страшен кариес начальству,

Подчиненным тоже.

Покупай зубную пасту,

Ту, что подороже.

Моцна запомнілася прапаганда неабходнасці набыцця Фэры
i Веларыба з Велабаджай. Па сугуччы я ix назваў "Веларыба"
i “Велажаба".

Шум и гам и там и тут
В ларьке Фэри всем дают...

Молчат Буш и Кэрри,

Когда дают Фэри.

Вело Рыба, Вело Жаба...

Рыба Жабе не чета.

Сковородку моют бабы -
Не отмоют ни черта.

Знают даже мэры -
Покупайте Фэри!

Як бачна, гіпербалізацыя мыючага сродку засланяе нават
важнейшыя палтіычныя падзеі свету. А вось пародыя на на-
ступную рэкламу на такое зусім не прэтэндуе:

Тонкие прокладки.

Есть у Феклы-бабки -
Вложила в галоши:

Ногам климат хороший.

Здаецца, дыктар “Аўтарадыё” пасля аб'явы блоку рэкламы
жартоўна грозіць: “Я табе пераключуся!” Хочацца спадзявац-
ца, што наша гумарыстычная антырэклама хоць на некалькі
хвілін пераключыла чытача на добры настрой.

О профессии — с юмором

ФЕЛЬДШЕР ФАП

То не доктор Айболит

У нас под деревом сидит,

Не сестра стационара

Всем подряд уколы шпарит,

Не ученый эскулап...

Это фельдшер, фельдшер ФАП.

Что такое ФАП в деревне?

Кто такой наш фельдшер ФАП?

Нет, не варит он пельмени —

Лечит мужиков и баб,

И детей, и тетку Фросю,

И кто просит, и не просит —

От ушибов и от ран,

Тех, кто трезв, и тех, кто пьян,

Даже если обратится

После драки хулиган.

Он зашьет ему все раны.

Кулаки пришьет к карманам.

Чтобы драться меньше стал

И порядок уважал.

Продавец наш местный Ирка

Уронила как-то гирьку, —

Та на ножку ей упала,

Пальчик у нее сломала...

Что ж, и тут наш

фельдшер дока,

Понял он, что ненароком

Ирка наша как-нибудь

Покупателя надуть

Захотела. Свою гирьку

Да в пакетик затолкнуть,

Чтобы стрелочка весов

Увеличила кусок,

Ну, а Иркин калькулятор

Эту гирьку в цене спрятал.

Но обман тот ненароком

Вышел Ирке нашей боком.

Фельдшер ФАП ей ложит шину,

Быстро садит на машину,

Отправляет в травмопункт.

Успокаивает бунт

Покупателя сельмага —

Пострадал и тот, бедняга:

Покупал товар по блату —

Обнаружил переплату.

Не спаси наш фельдшер Ирку —

В голове была бы дырка.

И отправили б в район

На больничный на бульон.

И лежала бы в палате,

Да в застиранном халате.

Во какой фельдшер герой —

За людей стоит горой.

Как-то бык на бригадире

Своим рогом сделал дыры.

Рог, конечно, не пирог...

Бригадир тот занемог.

Фельдшер штопает те дыры,

Но не верит бригадиру —

Вдруг крамола, вдруг удар

Не из туч и не из хмар,.

А какой бандитский нож

Целостность нарушил нож?

Тут ноль два он набирает

(Инструкцию соблюдает).

Участковый подошел...?! —

Самогоночку нашел...

И поладили всем миром,

Спасли от пьянства бригадира.

Мы живем не в Занзибаре.

Калахаре и Сахаре

И спасаем мы людей

Ото всех плохих затей.

Не пустыня у нас, а лес...

Фельдшер наш —

как МЧС (эм-чэ-эс)

И на нашем сельском ФАПе

Нам не нужен политес.

Ждем число мы двадцать пято —

Получить скорей зарплату...

Есть зарплата — есть работа:

Пьяных больше возле плота,

Кто-то скоро станет синим —

На него водички линем.

И желудочек промоем.

Потом нервы успокоим.

Вот попробуйте сейчас

Плохо что сказать про нас.

ПРА ЦЯБЕ

У адной падобны бровы на твае,

У другой, хоць крышку,

Ды падобны вочы...

I вобраз твой я caбipaю ў ночы

3 тых рыс, што Бог патроху yciм дае.

Дзе ж дотык вуснаў мне тваіх узяць,

Дзе рукі, што так моцна абдымалі?

Цяпер між нaмі праляглі ўжо далі,

I гэта нам дваім трэба прыняць.

Упала кропля —

ды недожджык гэта!

Дождж быу, як у паветры

Шчэ ляцела...

Было каханне — абдымау як цела,

Пісаў як вершы — быў тады паэтам.

Галубіць вецер мноства дрэў...

Цябе б абняў, ды я не вецер,

I рукі, нібы голле-вецце,

Cваім дыханнем я б сагрэў.

ЗАXАПЛ ЕННЕ

3 чым параунаць мне вас,

Любыя вочы,

Сэрца пяшчоту

I погляд дзявочы?

Дзе параўнанне такое

знайсці мне?

У подыху ветрыку,

У вясновым гімне —

Тым, што irpae

ручэй басавіты?..

Шчасце маё!

Параўнанне знайдзі ты

У блакіце пралесак,

на вочы надобных,

Сонцапраменнях,

як сэрцапяшчотных.

Погляд зраўняю

з вясны наступленнем,

3 тым, што прыводзіць мяне

у захапленне!

* * *

Все поэты хором говорят,

Будто ты вся соткана из света...

Правду говорят поэты,

Но ведь есть еще одна примета:

Там, где свет, где солнце,

Божий день, -

Там есть тень с живительной

прохладой, -

Ночь с тобой, и ничего не надо!..

Трепет твоих губ - моя награда.

Я потом завидую себе, -

Солнце позавидует мне даже...

Жду, пока появится “пропажа”,

Чтоб опять мне рассказать тебе,

Как я ждал,

чтобы побыть с тобой,

Как мне жутко, страшно, одиноко

Быть наедине с моей судьбой,

От тебя оторванным злым роком.

Как мне радостно, когда со мной

Милое и теплое дыханье...

Затуманено мое сознанье,

Когда я с тобою под луной.

Да Дня Святога Валянціна

ЦiШЭЙ ТЫ, ЛЁС!
ПРЫЙШЛО КАХАННЕ...

14 лютага - свята ycix закаханых. Яно прыйшло да нас з Еўропы, чым пацвердзіла, што для кахання і дружбы граніц не існуе. Дзень усіх закаханых звязваюць з хрысціянскім епіскапам Валянцінам. Існуе легенда, што перад тым, як яго пакаралі рымляне, ен паслоў сляпой дачцы свайго турэмшчыка пісьмо з прызваннем у светлых пачуццях. Хто ведае, магчыма сан яго на дазваляў назваць гэта пачуцце інакш. З таго часу святы Валянцін стаў апекуном усіх закаханых, да яго звяртаюць свае малітвы ўсе, хто чакае кахання.

У нядаўнім мінулым нам імкнуліся ўнушыць, што не існуе ні-якага лесу, няма нічога прадвызначаного, пра гараскопы ўяўленне было самае туманное, а ўто такое “фатум”, можна сказаць – зусім не ведалі. Не будзем спрачацца: чалавек сам гаспадар свайго лесу. Але толькі ў пэўнай ступені.

Ды ёсць адзін аргумент, здольны на роўных злёсам. Гэта — яго вялі- касць Каханне. I вельмі рады, што магу сцвярджаць гэта як неаспрэчную ісціну, абапіраючыся на творчасць вядомых нам класікаў літаратуры. Дастаткова успомніць паэму М. Горкага “Дзяўчына i смерць”, кааб пачаць верыць ва усепераможную ciлy кахання. А цяпер нават навукова даказана, што выкліканыя каханнем эмоцыі дапамагаюць змагацца i пераадольваць любую хваробу.

Але класікаў чыталі i ведаюць усе. Аўтару ж гэтых радкоў, натуральна, хочацца ілюстраваць свае сцвярджэнні і вывады сціплымі радкамі ўласных вершаў:

Под окном плакучая ива...

Что ты плачешь, скажи, дождем,

Рядом с тополем

молчаливым,

Когда с Ней мы сидим

вдвоем?

Может, что-то о нас

ты знаешь

Да хранишь молчанье

тайком?

Так о чем, скажи,

ты рыдаешь,

Слезы льешь на землю

— по ком?

Склонив ветви,

она отвечает

Шелестеньем узкой листвы:

“Судьбу вашу Бог

один знает,

Знаю только,

что любите вы.

Он — как тополь меня

этот любит,

Ты, как я, —

стремишься к нему...

Но тебя он рукой

приголубит,

Я же — веткою

не дотянусь...

Посадите меня вы поближе,

Я листвою его обойму,

Как каштаны друг друга.

в Париже...

И шептать буду вечно ему

О своей любви

безнадежной,

То зеленой, то золотой,

Целовать его крону

Безбрежную…

Буду с ним я всегда

Молодой».

Так, тэма i матывы паўтараюцца, i, напэўна, яшчэ будуць паўтарацца не адным пакаленнем. Бо шчасце кахання настолькі прыцягальнае, што ні рабіна з вядомай песні, ні мая ніцая вярба нават не задумваюцца аб чыста механічных (фізічных) паследках з’яднання з каханым дрэвам. А чалавек, калі ўжо нават прыходзіць доўгачаканая хвіліна сустрэчы з каханым ці каханай, усё яшчэ не верыць у падоранае лёсам шчасце:

Я не верю в счастье,

не верю,

Открывая ему все двери,

Потому что судьба

долго била,

Ну а счастье —

не приходило.

Но, как солнышко

из-за тучи,

Навестила меня наилучшая

И хорошая самая-самая.

Та, которая не обманывает.

Я раскрыл для нее

свою душу:

Все, что знаю —

и ты слушай,

Все, что чувствую

и понимаю,

Я своей любви доверяю.

Здаецца, мацней за лёс ка­хане можа быць толькі тады, калі яно ўзаемнае. Ды як аб гэтым даведацца закаханаму чалавеку. Таму i ўзнікаюць сумненні, звяртанне да вышэйшых cіл:

Вот уж два часа

Мне звонка все нет,

Скажите, Небеса,

Откройте мне секрет.

Случилось там, что с ней?

Я это знать хочу.

Коль что – как соловей,

Я в рощу улечу.

Не стану там я петь,

И стих сам задушу,

Лишь буду боль терпеть,

Терзать свою душу.

За то, что не сберег,

За то, что потерял,

Что удержать не смог Ту,

что в объятья брал.

Адзін Бог, уладар свету, мо­жа узнагародзіць чалавека ка­ханнем, калі апошні таго заслугоўвае, ці, наадварот, пазбавіць яго найвышэйшага з па- чуццяу. Гэта наводзіць на дум­ку, што мы павінны заслужыць радасць кахаць і быць каханымі. А інакш — мы асуджаны на сумненнi пакуты:

Может быть,

что нужна ты —

Все это обман?

Мне не льешь вина ты —

От любви я пьян.

А пьяному —

что Вселенная,

Галактики и миры?

Море ему по колено —

Что хочешь ему говори.

Я тысячи звезд считаю,

Чтоб променять на одну

И в облаках не витаю,

И не иду ко дну.

Нужна мне звезда

земная, —

Мне что без нее

Млечный путь?

Моя мечта голубая —

Отнять, отобрать,

вернуть

Ту, без которой нет жизни,

Покоя и счастья нет...

Но ум говорит: “Ты выжди!

Судьбе не скажешь:

“Привет”.

Она за тебя все решает,

И властен над ней лишь Бог,

Он один счастье лишает

Тех, кто сердцем оглох”.

Што б нас нічакала наперадзе, адмаўляцца ад шчасця быць перапоўненым найвысакароднейшым пачуццём — грэх. Хітрраспляценні лёсу яшчэ недзе у будучыні, а каханы ча­лавек восьён, побач і цяпер. Таму:

Я цяб еусё больш кахаю,

Хоц ьсвайго лёсу не знаю.

Можа стацца —

Мяне кінеш,

Ды каханне не загіне.

У мяне яго так многа,

Што не знойдзеш

ты нікога,

Каб цябе мацней кахау,

Сваё сэрца аддавау.

Яно у сівер, у халады

Будзе грэць мяне заужды,

3 табой кожнае імгненне

Гарэць будзе, як паленне.

Успомнілася прытча аб тым, як магутны ўладар вырашыў паглядзець на непараўнальную прыгажосць дзяучыны, якую так апяваў закаханы паэт. Каліфу ж паказалі зусім простую і сціплую на прыгажосць дзяўчыну, што выклікала вялікае здзіўленне. “Бедны” правіцель народаў не ведаў, што кахаць можна не абавязкова пісаную прыгажуню:

Хто з нас, смяротных, ведае прыроду кахання? Можа, так трэба, каб існвалаі, здаецца, нічым не апраўданыя, працяглыя расставанні закаханых: зусім незразумелыя, неабгрунтаваныя, недарэчныя. Можа, яны паляпшаюць чалавечыя душы, робяць ix дабрэй i цярпялівей? А у закаханага — адно жаданне:

Я с тобой каждый день

хочу быть до рассвета,

Будто в лодке одной

тихо по морю плыть,

Будто только для нас

существует планета...

Мед твоих алых губ

чтоб до одури пить.

И плывет наша лодка,

как будто без весел,

Куда волны судьбы

ее нос повернут,

Что-то грустная ты,

да и я не весел,

Кормовые скамейки

пассажиров не ждут.

Нет, нельзя бурунам

захлестнуть нашу лодку,

Ветры все не сильнее

моей Любви...

И опять ты ко мне

идешь твердой походкой,

И опять мои губы

своими лови.

Не шукай, шаноуны чытач, перлаў высокай паэзіі у гэтых сціплых вершаваных радках. Яны толькі ілюстрацыя, як на здаецца, да тых прапісных ісцін, якія хацелася выказаць аўтару.

****

Сентябрь молодой золотым молоточком

Из листьев монеты кует,

Когда-то травинка была росточком,

А смотришь - пожухнет вот-вот...
Когда-то с тобою мы осень любили,

Ей поцелуи даря,

Друг к другу спешили, средь листьев

кружили

Призрачного сентября.

Поймал я березки подарок - монетку –

Щедрой природы казна,

Клен надо мной разбросал свои ветки,

Будто напился вина.

Будто тот терпкий и красный напиток

Разлился по жилкам листвы.

Ветра хмельного не выдержав пыток,

Касаются листья травы.

Ее обнимают, ее укрывают

Жаром своих сердец,

Как будто слетели, что б петь колыбели,

О том, что лету конец...

Но будет весна. Будут новые листья

С зеленой травою ждать встреч,

Чтоб краснотой с нежной зеленью слиться,

Чтоб красоту сберечь.